Ekonomija se može posmatrati kroz dvije osnovne dimenzije:

• mikroekonomiju, i
• makroekonomiju.

Osnovni kriterij za ovu podjelu je posmatranje pojedinačnog dijela ili opšte cjeline ekonomske djelatnosti.

Mikroekonomija (grč. micros - mali i oikonomija - ekonomija) izučava način ponašanja osnovnih privrednih jedinki kao što su domaćinstva i preduzeća kroz potrošnju, proizvodnju i tržište. Mikroekonomija se, između ostalog, bavi formiranjem cijena, troškovima proizvodnje, načinom raspodjele profita, pojedinačnom ponudom i potražnjom, tržišnom efikasnošću i koncentracijom.

S druge strane makroekonomija (grč. macros - veliki i oikonomija - ekonomija) se bavi proučavanjem čitavih ekonomskih sistema ili nacionalnih privreda uopšte. Stoga, makroekonomija se ne zadovoljava izučavanjem pojedinačnih jedinki i njihovih međusobnih odnosa, nego izučava agregatnu ponudu i potražnju, zaposlenost, investicije, državnu potrošnju, inflaciju i slične ekonomske kategorije poput bruto društvenog proizvoda (BDP).

Ako bismo za mikroekonomiju mogli reći da je ekonomika preduzetništva, onda bi se makroekonomija mogla nazvati ekonomika jedne nacionalne privrede.

Zajednička karakteristika im je težnja da se zadovolji princip optimalnosti, tj. da se upotrijebe najbolje metode za rješavanje određenog ekonomskog pitanja ili dileme. Pri tome se koriste razne metode i tehnike, i na probleme se ne gleda jednostrano.